Suçlu

her saniye’si bir öncekinden ürkek
ilerlemekte ağır ağır zaman,
ihanet’in yüzsüzce kucak açtığı
bir duvar saati’nin yelkovanın’da.


gölgelerde bıraktığı izi
biraz daha siyah bir mum ışığı;
duvarın çehresinde belli eder
az önceki kargaşanın izlerini.
gece nihavent bir çığlık gibi
çağırırken uykusundan yeni uyanmaktaki gündüz’ü,
yıldızlar üstlerine çekerler
bulut işlemeli, açık deniz mavisi bir yorganı.
böylesi yaşanması karışık bir gece sabahın’da,
kapısını çarpıp adamı bıraktığı odanın
o kapısından yeniden içeri girmesini düşünmek kadın’ın,
ölüm döşeğindeki hapşuran dede’me;
“çok yaşa” demek kadar komik belkide.


şimdi ürkek bir balık gibi zaman
iki saat öncesinde işlediği suçu farkedercesine;
yerde yüzüstü yatan adamın kanını,
biraz daha soğutur
iki saat öncesine nazaran.


gökyüzü aldatırken geceyi gündüzle,
kadın da aldatdı,
ihanet’in yüzsüzce kucak açtığı;
bir duvar saati’nin yelkovanı'nın
iki adım ardında bırakdığı zamanda,
kadın da aldattı...
adam adam’ı vurdu kadın’ın önünde,
adam kanlar içinde yatıyor kadın’la adam’ın ayaklar’ının ucunda.
kadın çıplaklığıyla soğuk bedeninin içinde
bir file nefes aldırırken,
adam yerdeki ölü adamdan biraz daha mecaz-i
ölü gibi durmakta giyisileriyle.

Fahişe zaman’ın, o an dediği dakikalar’da.
Aldatan kadın mı suçludur?
Aldattığı için,
Adam’mı suçludur?
Adam’ı olan bir kadın’a dokunduğu için,
Adam’mı suçludur?
Aldatan kadını’na dün gece sahip olan adam’ı öldürdüğü için.



Yoksa zaman’mı suçludur?
İki adam ve bir kadın’ı, bir odan’ın içinde buluşturduğu için.

Beyaz
Beyazit Mansur Yıldırım