Korku Çiçekleri

Ne peygamber-, ne de can çiçekleri
Ne de buhûrumeryem;
Hep korku çiçekleri
Oldu saksilarimizi süsleyen.

Ürkek bezgin baktigimiz göklerden
Yarinlara güvendi umdugumuz.
Çocuklar, evler ve ekmek...
Ama mutlu muyuz?

Zehirli, yeserirse toprakta
Bir tohum, içtigi baldiranlardan
Açar korku çiçekleri, yozlasmis tür.
Yeni asi ister, budamak ister
Bizden geçmistir.

Vardigimiz her çizgi bir duvar kesildi
Kaygan küfler asamayinca.
Ve ne olur bilirsin
Ve güzeldir dünya...
Yasamayinca…
Behçet Necatigil