Yalnızlık

Derin bir yalnızlık esiyor şehirde
Vefa kıtlığıyla malûl, binlerce insan.
Rüzgâr kararsız, muamma mevsimde
Sessiz dağlar içimde donarken buzdan
Dostlarım kim bilir hangi alemde?

Kuşlar uykuya dalmıştır çoktan
Nabız, çırpınan serçe gibi içimde
Ademlik ne bilsin binlerce nâdan
Diyelim tek başıma ben bir hiçim de
İnsanlık ölüyor, kederim ondan.
Mustafa Apaydın