Suskunluğun Yankısı

İçimde kopan fırtınalar dindi belki,
Ama sessizliğin ağır, sancılı yankısı hâlâ içimde.
Bir zamanlar doruklardan coşkuyla akan o pınar,
Şimdi susuz, kurumuş bir boşluk sadece.
Acıtmıyor demek değil bu kuraklık,
Belki de en derin yaranın izidir,
Bu suskunluğa gömülü sancı.
Gözyaşı dökmek bir teselli olurdu belki,
Ama şimdi, yalnızca içimdeki pınar ağlıyor sessizce.
Betül Kargılı