İçimdeki acıların sonu gelmez,
Daha çok yüklenir, daha da ağırlaşır.
Bağırmak isterim, ama bir kuyudayım,
Sesimi duyan yok ya da duymasın diye sustum.
Belki o kuyuyu ben kazdım,
Kimse yaklaşmasın diye derinleştirdim.
Kendi zindanım benimdir belki,
Her köşesi daha da yakıyor içimi.
Bağıracak gücüm yok artık,
Herkesin çığlığı benimkinden daha acı.
Sesimi duyurmamalıyım, kalmalıyım burada,
Çünkü alıştım bu karanlığa, biraz da kendime.
Ama bir gün kendimi gerçekten anlarsam,
Belki kurtulurum bu zindandan.
O zaman sesim yankılanır içimde,
Ve acım bile anlamını yitirir belki.
Betül Kargılı