(sev)ip De (can) Bulan Son

/gelip gelmediğini bil(e)meden.../

/Şu acı sular yok mu boğulduğum
Boğula boğula yaşarım işte
Yaşamaksa!..

Nefes nefese bir yürek benimkisi
Can çekişmek bu mudur yoksa
Canım kaçar olur/ölür...

?Canım!? diyemem sana
Diyemem.../
(14.05.2005/ankara)

?İllallah!? dedirten bir yaşamdı
Avuçlarıma yapışıp kalan
Yalnız leylak renginde kalacak sanırdım
O güzel duyumsamalar

Kara bir buluttu başımda dolanan
Korkar da gözlerimden... bakamazdı
Keşke yağmur olsaydı yükü
Oysa... yağmur yürekte bir taştı

Eni sonu bu mudur derdim
Alnımdaki kaderin yaşamakları
Rivayet o ya!
Yine de hep mutlu sonlara inanır
Böylece oyalardım sabrımı

Son mısralarım...
İlk harf(ler)ini ismimden aldı
Bu şiir beni benden
Tüm yaşamaklarım sende saklı
Ödülümse sabrımda
Rivayet o ya!
Tüm kara bulutlar geride kaldı
Geçip de gözlerimden
Mutlu son... bize!

/sev/ip de /can/ bulan sebeb-i hayat(ım)
ey /en/ sevgili insan...

sevcan koyuncu (17.05.2005/00:10/ankara)


Sevcan Koyuncu