Bir Kış Akşamı

Pencereye kar düşünce

Çalar akşam çanı uzun,

Evi düzen içinde

Hazır sofrası çoğunun

Gezgin-göçebe kimi de

Gelir karanlık yollardan kapıya

Toprağın serin özsuyu

Açar altın,kemer ağacında.

Yolcu girer içeri sessiz,

Eşiği taş yapar acı.

Duru aydınlıkta,sofrada

Ekmek,şarap parıltısı.

Behçet Necatigil