Sur Olana Kadar

Gözümde ışık, gönlümde ümitler vardı,
Gündüzler iyi dostum, geceler de yârdı,
Uykulardan uyansam, bir lahza kadardı;
Sen neş’em önünde, “sur” olana kadar!

Ne vakit yansam, yazda yağmur yağardı,
Kışlarda üşümezdim, güzler ise bahardı,
Her gıdayı tadacak bir de iştahım vardı;
Sen, midemde şifasız “ur” olana kadar!

Bir hüzün çökse, bilip bir dostum arardı,
Yetişen çıkar hemen, çare bulur, sarardı,
Bir sıkıntım olsa, tek duam işe yarardı;
Sen, batıl bir kıblede “tur” olana kadar!

Nüfus hatası bir gün, doğacak ne vardı?
Sensiz yıllarda saç döküldü, kalp ağardı.
Güneşimsin dedim sana, bahtım karardı;
Yaşıyordum, emrin “vur” olana kadar!

Mustafa Apaydın