Sokaklar Üşümüştü

Zamanla alışdım
Zamansız yağan yağmura.
Islansa da ellerim,
Pes etmedim, bekledim.
Gelecek güneşli günleri
Söyledim sözlerime,
Çünkü söz verdim gözlerime.
Tam bir baş ağrısıydı bu
Başıma çok ağrıdı,kalbimin sızısı.
Sokaklar üşümüş...
Yalnız kalan sokak köpekleri gibi
Bunca acı,sızı,ahlar,vahlar;
Anlamaz yaşamamış insanlar.
Ecel oku değer,deler de geçer,
Can verir, sokakta kalan insanlar!
Anlayamaz başını sokakacak yeri olan,
Sokakta ki öldüren soğuktan.
Acılar; acıdır,acıtır
İnsan yalnızken, çaresiz kalır.
Zaman; zamanla getirir,ne getirir se
Ve insan alışır.
Zamanın getirdiklerine de,götürdüklerine de...
Zaman la alışır...
Ve o zaman sokakta kalanları,
Çıkar sorar sokaktan.
Buzu bile kesen, buz gibi soğuktan.






Ahmet Koçyiğit