Karanlıktan çıkar beni...

Gök yüzü karanlık gece
Sessizlik ve sensiz
Başım ağrıyor duman ve karanlık
Karanlıktan çıkar beni

Bir şiir yazdım senden sen de bensiz bu sevdada
şehir içinde
tek başına gezen güzel
Karanlıktan çıkar beni

Gözlerim nem yaşlarla dolarken
Başkaları bir birini boğarken

Bize bakan gök yüzüne hasret olsun
Karanlıktan çıkar beni

Nağme sensiz kurdugumda, nefes sensiz aldıgımda , şiir sensiz söyleyerken
Şiirimden çıkar beni

Bu karanlık zülüm olur
Gerek olan aydınlıksa
Götür beni aydınlığa Karanlıktan çıkar beni

Bu şehirde sokaklarda tek başına
Bir yastığım yanıbaşıma
Bir umudum varsa benim
Karanlıktan çıkar beni
Kalmayım ben birbaşina

Sensiz geçen her anımda yalnızlıktan şarkılarımda sustu
Her kes sevsin diye diyil bu şarkılar sen gel diye
Karanlıktan çıkar beni

Bitsin artık böyle acı sevdalar
Şiir bitsin, şarkı bitsin
bir kuyuya düştüğümde o kuyudan çıkar beni


Meftun Qafarov