Sen Kokuyor Yüreğim

İstanbul kokuyor ellerin, demiştin
yalnız ellerim mi, İstanbul kokan
yüreğim var ki
içinde de sen
sanki minik bir serçe
titrer ürkekçe

kırkı çıkmış özlemimin
yine de emekleyedurur umutlarım
ve sen
bir daha seslensen
‘gel’ desen
-bilmem ki nasıl söylesem-
kıyama durur aşk
vakitsiz

Kız Kulesi’nde
sabah horozları ötüyordur şimdi
sarhoş
Çamlıca hüzünlü bir gelin
ben ağır yaralı
Kadıköy-Üsküdar arasında sıkışmış
emektar Haydarpaşa

İstanbul kokuyor yüreğim
ve içinde
sen...

sana çıkan bütün yollar
İstanbul; yüreğim
-dönmek mümkün mü? -
sen yağ ki üstüne
sırılsıklam
öleyim
.
Müjdat Bilgin