Mektup

Bir mektup yazıyorum sana.
öyle bildiğin gibi bir mektup değil bu.
Her harfi yürek mürekkebiyle süslü. Her kelimelerin altında bir yürek saklı.
Bu mektubu okurken sen,
aslında bilmeyeceksin yüreğimi okuduğunu
ve parmakların kelimeler üzerinde dolaşırken,
aslında parmaklarının
yüreğimin üzerinde dolaştığını bilmeyeceksin
ve benim usulca gözlerinden öptüğümü o an.
Kırılgan köprülerle eklidir günler
birbirine.
Hele bir de tutmadığında ellerimi ellerin
ve bakmadığında gözlerin gözlerime,
yokluğunda zehirli bir suyu içer gibi içtiğimi gözyaşlarımı
ve kırık cam tanelerine basarcasına ürkekten adımlarla, yaşamla ölüm arsında kaldığımı belki de hiç bilmeyeceksin.
Gecelerce seni yaşadığımı
ve gündüzlerde güneşi sana adadığımı,
dudak dudağa çiy ve yaprak,
benimse bir ömrü sana feda ettiğimi,
müebbede kalem kırdığımı yalnızca senin için
ve gökkuşağını sana boyadığımı belki de hiç bilmeyeceksin.
Her sabah gözlerimi usulca gözlerinle açtığımı
ve yaşanabilecek en güzel yaşanmışlığı seninle yaşadığımı belki de hiç bilmeyeceksin
ve yüreğim tellerindeki sana adak sevda sözlerini
belki de hiç duymayacaksın.
Kelimeler sana geç kalınmışlığın sitemiyle titriyor.
Beni affe...
Şimdi yüreğimde bitip tükenmek bilmeyen bir heyecanla, seninle dans ediyorum,
sevdanla dans ediyorum uluorta.
Azrail’e meydan okurcasına,
bedenini bağışlayan fahişelere meydan okurcasına
gözlerine tutsak,
ölümüne sevdiğim sevdalılarıma inat
şimdi seni seviyorum ölümüne.
Hoyratça unutulmuşluklara inat
şimdi nereye baksam sen varsın.
Milatla kıyamet arasında geç kalmış son sevdamsın.
Şimdi seni, sevilemeyeceğin kadar sevdiğimi bir bilseydin eğer, işte o zaman korkardın.
Beni sensiz bıraktığında
gözyaşlarımın ıslattığı kaldırımlarda boğulmaktan.

Engin Saygılı