Adım Garipdir Benim...

Bir eylül gecesiydi anlattıklarına göre
Sicim sicim yağmur yağıyormuş
Ben ağlıyormuşum her doğan çocuk gibi
Dört duvar içinde bir hayattı beni bekleyen
Nerden bilebilirdim ki mahküm doğacağımı
İsmimi gardiyanlar koymuştu
Garip demişlerdi bana
Çileli anam suçsuz yere düşmüşdü maphus damına
Daha iki aylıktım anamın karnında
İftiraya kurban gitmişti
Gencecik yaşında girmişti maphusa.

Köyde yaşıtlarım okula gidiyordu
Herkesin hayali vardı kimbilir?
Doktor olmak, öğretmen olmak
Okumayı yazmayı orda öğretti bana anam
Hiç mavi önlüğüm olmadı benim
Bir fatma teyze vardı bizim koğuşta
Anamın en yakın arkadaşıydı
Hiç teyzem olmamıştı ki benim
Öz teyzem bilmiştim onu
Babamı hiç tanımadım hiç bilmedim
Ben doğmadan ölmüştü.

Ara sıra avluya çıkardık anamla
Görebildiğimiz tek şey gökyüzü birde
İnadıma özgürce uçan kuşlar
Adlarını bile bilmezdim.
Ben garipdim, adım garipdi benim
Benim hayalim hep bir kuş olmakdı
Özgürce uçan, özgürüm diye haykıran
Mümkünü olmayan bir hayal
Daha doğmadan mahküm edilmişdim
Kafesdeki kuş misali.

On üç yaşımda ıslah evine gönderildim
Ring aracının rengini hiç unutmuyorum
Maviydi hayallerim gibi, gökyüzü gibi mavi
Takmıştım kafayı maviye......
Yol boyunca dışarıyı seyrediyordum
Elinde bastonu yaşlı bir amca
Simitci çocuk, köşeden dönen bir otomobil
Ve adını bile bilmediğim bir ağaç.

Maphuslarda büyüdüm ben
Garipliğim de benimle büyüyordu
Fatma teyze tahliye olmuştu
Anamın öldüğünü ondan öğrendim
Birkez daha garip kalmıştım
Hem mahkum hem garip.

Yıllar geçmişdi aradan salı verdiler beni
Artık onsekiz yaşında bir delikanlıydım
Delikanlı olmasına delikanlıydım ama garipdim
Ve ölünceye dek garip kalacaktım...

(EŞREF'CE)

Eşref KOÇ