Suya muhtaç bir gül gibi solgun,
Sensiz geçer her günüm durgun.
Ne güneş ısıtır, ne rüzgar eser,
Yokluğun içimde bir kış, bir keder.

Her sabah umutla gözlerim seni,
Fakat sessizlik sarar her yeri.
Ne bir ses, ne bir nefes, ne bir iz,
Sensizlik en derin, en sessiz deniz.

Yollar uzar, daralır sokaklar,
Her köşe başında adını arar.
Ama ne gelen var, ne de bir haber,
Zaman sensiz durur, geçmez kader.

Gözlerim ufukta hayalini çizer,
Bir tebessüm yeterdi gönlüme bir ser.
Ama gülüşün çok uzak şimdi,
Sensizlik yakar, küle döner kalbimi.

Yıldızlar parlar ama ışığı sönük,
Geceye sinmiş hüzünler bölük bölük.
Geceler anlatır derin hasreti,
Ay bile sorar neredesin diye seni.

Bir kuş uçar, uzaklara doğru,
Kanadında taşır sevdanın vurgunu.
Ben de bir kuş olsam kanat açsam,
Yokluğunu bırakıp sana varsam.

**Yoksul hiss ederim sensiz her günü,**
Ne bir umut kalır, ne de bir türkü.
Gönlümde baharlar yerini yaza vermez,
Çiçekler açmaz, güneşim bile gülmez.

Geceler uzun, uykular haram,
Her anımda yankılanır bir figan.
Sesin olmadan yankısız kalır,
Kalbim bir çöl olur, sensiz kurak kalır.

Sensizlik açlık gibi, susuzluk gibi,
Gözlerin bir vaha, bakışın bir iklim gibi.
Ne zaman gelirsem göğsüne sığınsam,
İçimdeki kış bahara dönüşse o an.

Dön gel, ne olur, duy bu sitemi,
Sevdanla ısıt, al bu matemimi.
Sensizlik en ağır yüktür omuzda,
Varlığınsa huzur, aşkınsa yolumda.
Abdulhasan Allahverdiyev