Çer çöp

yağmur güllerini döktü üzerime gökbaba
dudaklarımı çıkartıp sedef kutuya sakladım
sokağımdaki derin ayak izleri yavaş yavaş silindi

mor müzikli gecelerde maviye kibrit çaktım
kahkaha canavarlarıyla ateşe verdim hüznün konağını
avucumda gizlediğim gül ruhunun kokusunu yitirdim

çöp adamın gölgesi kendisi kadardı . .
Ayten Çolakoğlu