Acılara yürüdüm, korkmadım ben,
Yüreğimde umutla dolu bir sen.
Zamanla şekillendim, güçlendim ben,
Acıların çocuğuyum ben.

Yağan yağmurlarda ıslanıp kaldım,
Gözyaşlarımla toprağı suladım.
Düştüğüm her derde tek kaldım,
Acıların çocuğuyum ben.

Gecelerde yıldızlara sorardım,
Sevdanın izini sürer yorardım.
Gönlümü dertlerle örter dururdum,
Acıların çocuğuyum ben.

Bir yanım hüzünle dolu,
Diğer yanım sevgiyle sonu.
Yürüdüğüm bu yolda gururla,
Acıların çocuğuyum ben.

Bazen sararıp solardı çiçekler,
Yeniden açardı yüreğimde sevgiler.
Her zaman dibe vururdı dertler,
Acıların çocuğuyum ben.

Acılara yürüdüm, korkmadım ben,
Çünkü bilirim, acılar da geçer elbet.
Gönlümde taşıdığım umutla,
Acıların çocuğuyum ben.
Ahmet Nejat Alperen