Kara tren yine geçti köyümüzden,
Dumanı arşı alır, uzaklara karışır.
Yük vagonlarında bir dolu anı saklı,
Hüzün dolu bakışlar bırakır ardında.
Raylarında yorgun bir öykü taşır,
Demir tekerlekler gıcırdar sessizce.
Kara tren, sevdalara şahitlik eder,
Ayrılıkların vagonlarından düşer.
Köy meydanında bekleyenler var,
Ellerinde beyaz mendiller sallanır.
Sevdiklerine hasretle bakan gözler,
Kara trenin ardından uzun uzun bakar.
Bazıları için umut, bazıları için veda,
Kara tren, hayatın acı gerçekleriyle dolu.
Her vagon bir hikaye taşır içinde,
Bilinmez bir yere doğru yol alır.
Duran saatler, gözyaşları ve dualar,
Kara tren, her geçişiyle bir iz bırakır.
Köyde kalanlar, yitirdikleriyle baş başa,
Kara tren, sessizce uzaklaşır gider.
Yol alır, geceye karışır izi,
Kara tren, bir başka köye varır belki de.
Karanlık gecede kaybolan ışıklar gibi,
Kara tren, geçmişin izlerini taşır.
Ve köyümüzde yankılanır sessizlik,
Kara trenin ardında bıraktığı boşluk.
Geriye sadece anılar kalır,
Kara tren, bir zamanlar geçtiği köyümüzden ayrılır.
Ahmet Nejat Alperen